Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Ο Παλαιολόγος ρε



-Όχι ρε μαλάκα. Αφού σου λέω μου το είπε ο ξάδερφος μου . Έχει μια πόρτα που δεν μπορούν να την ανοίξουν Δεν ανοίγει από τότε που μπήκαν οι τούρκοι. Προσπαθούν ρε, αλλά δεν μπορεί κανένας να την ανοίξει, σου λέω.
Ο Παλαιολόγος ρε, ο αρχιεπίσκοπος μαρμάρωσε πίσω από την πόρτα
-Το άρμα έχει θωράκιση που δεν την περνάει τίποτα.
-Τι λες ρε μαλάκα ; το ξέρεις ρε το γκάτλιν; Είναι περιστρεφόμενο
-Πενηντάρι όχι κατοστάρι και ρίχνει αργά ρε και του γαμάει τη θωράκιση και όλα τα συστήματα.
-Βασιλιάς ήταν ρε μαλάκα. Και εξαφανίστηκε Όταν μπήκαν οι τούρκοι εξαφανίστηκε. Ψάχνανε να τον βρουν αλλά τίποτα. Όταν ανοίξουν την πόρτα θα εμφανιστεί. Και θα εμφανιστούν και τα ψάρια που είχε μαζί του. Αφού η μάνα μου θέλει να πάει στην Κωνσταντινούπολη ρε. Ιστορία ρε μαλάκα. Πατάς το χώμα και το νοιώθεις. Και τίποτα να μην κάνεις, την νοιώθεις την ιστορία να σου ρχεται μέσα σου.
-Ρε μαλάκα πηγαίναμε με το ελικόπτερο πάνω απ’ το νησί κι άνοιξε ρε , ο μαλάκας την πόρτα κι έβγαλε το κεφάλι του απέξω.
-Έχεις ρίξει με το πενηντάρι; Άλλο πράμα. Σχεδόν δεν το κρατάς. Και τις βλέπεις τις σφαίρες που φεύγουν , πω πω ρε πούστη μου.

Η παραπάνω συζήτηση δεν είναι φανταστική Είναι ένα μικρό μέρος μιας πραγματικής συζήτησης μεταξύ πιτσιρικάδων που ελάμβανε χώρα σε υπαίθριο καφέ πίσω από την πλάτη μου ένα Σάββατο μεσημέρι στο κέντρο της μικρής μας πόλης. Δυστυχώς δεν την κατέγραψα ολόκληρη. Τα περί πολυβόλων ελικοπτέρων κ.λ.π , θέλω να ελπίζω πως μάλλον είχαν να κάνουν με την εικονική πραγματικότητα κάποιου διαδικτυακού (;) παιγνιδιού.
Ελάτε τώρα να συζητήσουμε τα οικονομικά προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας , το εκπαιδευτικό ζήτημα, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό μας και άλλα τέτοια αξιόλογα και υψιπετή.
Τα γράφω αυτά, με αφορμή την παρουσίαση ενός μεταμοντέρνου «τεχνικού σχολείου» στην Μεγάλη Βρετανία, του Studio School και των δυνατοτήτων που παρέχει στους μαθητές.
Ίσως οι πληροφορίες που δίνει ο παρουσιαστής για το συγκεκριμένο project να μην είναι αρκετές για να καταλάβω εγώ τουλάχιστον. Πάντως λιγάκι από τεχνικό λύκειο μου φαίνεται, επενδεδυμένο πιθανόν με ένα νεωτερικό ύφος και σίγουρα εντοπισμένο στις ανάγκες της αγοράς εργασίας.
Αν το πρόβλημα στην Ευρώπη τον εικοστό πρώτο αιώνα είναι η εκπαίδευση εργατών να το συζητήσουμε αλλά κάμποσα χρόνια πριν ο διαφωτισμός πρέσβευε άλλα. Η πνευματική, καλλιτεχνική, ιστορική κι επιστημονική κληρονομιά της ανθρωπότητας, που αποτελεί κατά τον Κοντορσέ το μέσο για την απομάκρυνση από τον σκοταδισμό και την καταπίεση, φυσικά δεν αφορά αυτά τα παιδιά, που θα αποκτήσουν κάποιες δεξιότητες αλλά επί της ουσίας θα μείνουν αμόρφωτα και άρα έρμαια στην εκμετάλλευση, για να μην μιλήσουμε για μοντέρνα δουλεία.

Όλα αυτά αποτελούν μέρος αυτού που ονομάζεται, λίγο περιφρονητικά, υψηλή κουλτούρα και όλο και περισσότερο θεωρείται άχρηστη.
Κι όμως, θα έπρεπε να προσπαθούμε να προσφέρουμε εκπαίδευση τέτοια που να φτιάχνει ανθρώπους που, «… να θέλουν να κοιτάξουν πάνω απ’ τον τοίχο» όπως πολύ σοφά αναφέρει ο παππούς Ουγκώ.